سلام 10
پارک
مورچه سیاه بی بال با سرعت
سنگ مرمر های سپید بی شکل کف را
دوید
سیرکرد چشمم سفرش را تا زیر تخت کفش سیاه
... بابام بهم عیدی دادِ
دخترکِ صورتی صورتم را چرخاند
دستان کوچک بهم کوبیده شد تا دستان ِ
بزرگِ پدر را به شوق بیاورد
شاید نوازشی
حلاجی می کرد با مردی که سبیل های
کلفتش آویزان بود.
در راهِ رفته ی مورچه سیاه بی بال گام
بردا شتم برای بازگشتِ ناگزیر
نقش سیاهش بر مرمر ...
آه ...
- کمی مهلت ، گویا اشتباهی پیش آمده
بال دارد جسدش
ولی مور نبود
سوسک بی گناهیست ، نه بود
امان از این ریز بینی شبانه.
یه دفترچه پر دلتنگی هام که به شمام اجازه می دم بخونیدش